049. Biedni Amerykanie.

Zaczęło się 28 października. Cztery noce pod rząd, dzień przerwy, trzy dniówki i dwie noce. Tyle wystarczy, by mnie całkowicie wypruć z energii, pod warunkiem dodania do każdego dnia pracy 270-300 kilometrów dojazdów (za kierownicą). Pewnie coś się w moim życiu działo, ale zupełnie nie pamiętam co. Cieszę się, że mam to za sobą, cieszę się też, że wziąłem te zlecenia. Lockdown trwa, potem nastąpi cichy jak zawsze grudzień, chciałem zgromadzić zapasy finansowe na dwa miesiące ciszy. Sił starczało ledwie, by w międzyczasie, czytać doniesienia prasowe, ale dobre i to.

Biedni Amerykanie. Ten idiota naprawdę rządził nimi przez cztery lata, a pokaz histerii, jaki im urządził, gdy się zorientował, że przegra, jeszcze długo będzie wspominany jako przestroga dla potomnych. „Już, już, przerwijcie liczenia głosów, ja wygrałem, ja, nie liczcie już!” Biedny, pomarańczowoskóry bachor. Trochę mi przypomina Ryszarda Ochuckiego ze sceny w Tatrach (Rozmowy kontrolowane).

Sylwester Chęciński, Stanisław Tym – Rozmowy kontrolowane, scena w Tatrach.

Polacy często myślą, że PiS robi obciach. No i robi, koń jaki jest, każdy widzi. Tylko mało kto się tym interesuje. Był moment, gdy Polskę uważano za poważnego gracza na arenie międzynarodowej, to były ostatnie 3 lata rządów PO-PSL i wtedy częściej o niej mówiono na Zachodzie, ale nowa władza szybko wyprowadziła Europejczyków z błędu. Żulerska polityka bandy Kaczyńskiego przyniosła efekt. Agencje informacyjne rzadko kiedy zajmują się transmisjami z pola buraczanego i przydrożnej budki z piwem. Kaczyński może i co tydzień odstawiać „Rydzyk dance” wraz ze swoją ekipą, wysyłać swoich klenczonów do polerowania kruchty w byle Pipidówie, może nawet ugryźć kolegę z ławy poselskiej w kostkę, a i tak przejdzie to bez echa w Świecie.

Dezerter – Choroba.

Co innego wypowiedzi Adriana, przynajmniej dopóki nie przejdzie z politycznego odbytu w niebyt. One również pozostaną niezauważone przez Europejczyków, czy Amerykanów, ale z małym wyjątkiem: Jeżeli dotyczą one władz jakiegoś znaczącego kraju, te zostaną o tym poinformowane. Zatem gdy Duda postanawia w swych pseudogratulacjach dla Bidena nie tytułować go prezydentem, zostanie to zapisane w odpowiedniej rubryczce i przypomniane, gdy Wolska zechce o coś żebrać. Mimo to, współczuję Amerykanom, bo to o nich jest głośno. Cały Świat drze łacha z tego „ja wygrałem, ja, ja, ukradli mi zwycięstwo, no a to ja jestem prezydentem”. Podejrzewam, że jak najszybciej będą chcieli posprzątać i o tym zapomnieć. A Trump…, no cóż…. Nie zdziwię się, gdy za kilka lat wyląduje w ichnich Tworkach, bo się chłopak racjonalnie nie zachowuje. Gdy Kaczyński straci władzę, będą mogli się wzajemnie tytułować prezydentem i premierem w swoim świecie równoległym.

Możdżer, Danielsson, Fresco (cover Nirvany) – Smells Like Teen Spirit.

Skoro już przy Amerykanach jesteśmy, to naród ten wydał niegdyś na Świat późniejszych członków grupy Nirvana, której hasło reklamowe brzmiało „najlepszy zespół świata”. Ich największy przebój wydali w swojej wersji panowie Możdżer, Danielsson i Fresco na płycie „Time”, którą mam w swojej kolekcji i tak się złożyło, że pasowała do mego zmęczenia, więc zdążyłem ją w ostatnich dniach przesłuchać razy trzy lub cztery. Wyobraziłem sobie, że muzycy robiąc cover Nirvany, zachowują się tak, jak Mozart, odtwarzając skomponowany na swą cześć przez Salieriego „Marsz powitalny”. Możdżer mówi do Cobaina: „Całkiem zgrabna melodyjka…, ale tu coś nie gra…, nieprawdaż..? A może by to zrobić tak…, albo nawet tak…, lepiej, prawda?”. Uwielbiam tę scenę z „Amadeusza”, gdy z początkowo tak dumnej ze swego dzieła twarzy Salieriego znika uśmiech i z każdą sekundą gry Mozarta okazuje się, jak marnym jest muzykiem w porównaniu do fircykowatego geniusza. Tak, myślę że Cobain słysząc wersję Możdżera, Danielssona i Fresco, poczułby niemałą frustrację, podobną tej, jaką przeżywał Salieri. Wyobrażam sobie to uczucie, gdy myślę, że mój utwór jest tak doskonały, iż sięgają po niego wybitni muzycy, a tu nagle okazuje się, że to dopiero oni zrobili z niego wielkie dzieło.

A teraz mi zazdrośćcie, bo czas wytężonej pracy mam za sobą i wracam do życia małżeńskiego. Na dziś wieczór przewidzieliśmy wspólny seans filmowy. Dzisiaj „Lekcja martwego języka” Majewskiego. Piękne zdjęcia i klimatyczny film o bezsensie zabijania.