159. Z dziejów dziaderstwa w Polsce.

Jutro Dzień Mężczyzny, jak dowiaduję się z mediów, którym nie do końca ufam. Tak czy inaczej, całkiem subiektywnie uznałem to za fajny pretekst do opisu kogoś, kim nikt z panów nie chce zostać, choć tak wielu robi wszystko, by się nim stać jak najszybciej, często jeszcze nastolatkiem będąc.

Znamy kilka definicji dziadersa. Dla potrzeb felietonu, przytoczę trafną i jednocześnie żartobliwą, nie tak techniczną, jak ta z WSJP, co opisowo-liryczną, tworzoną z przymrużeniem oka, pochodzącą ze strony miejski.pl.

Dziaders – często przedstawiciel płci męskiej, choć bez reguły – mentalnie zatrzymał się w czasie, przeważnie w latach swej młodości, również występuje dalszy powrót do średniowiecza. Żyje przeszłością. Podchodzi podejrzliwie do wszelkich wynalazków i nowych wzorców kulturowych powstałych mniej, niż 30 lat temu. Posiada wrodzone przekonanie o nieomylności i olśniewaniu „ciemnoty” arbitralnym blaskiem. Paladyn „tradycyjnych” wartości. Wiedza omnibusa pozwala na wyrażanie eksperckiej opinii w każdym temacie – od gotowania po pozyskiwania energii z fuzji atomowej. Odczuwa dyskomfort w konfrontacji z asertywnością. Cechy charakterystyczne: pobłażliwy uśmiech, pojawiająca się napięta żyłka na czole. Skrycie nienawidzi kobiet, a szczególnie tych chcących decydować o sobie, równie skrycie pogardza nonkonformizmem – ta nienawiść wynika ze strachu. Tęskni za schematem uległej kobiety w opresji oraz antagonistyczną główną rolą męską we wszechświecie. Potrzebuje przyjmować dzienne dawki „poczucia kontroli”, więc np. sika obok muszli toaletowej.

Gdy mówię „dziaders”, przeciętnemu słuchaczowi przychodzi na myśli Kaczyński, Czarnek, Jaki, Jędraszewski, ewentualnie Wałęsa, czy inny Terlecki, tymczasem zapominamy, kto był prekursorem dziaderstwa w postkomunistycznej Polsce. Sam o nim bym zapomniał, gdyby nie to, że postanowił o sobie przypomnieć. Ten zwolennik monarchii feudalnej (wyłącznie w wersji ze sobą samym na tronie oczywiście), wielki lizidupi satrapów wschodnich, mylnie uważający siebie za liberała, w następstwie wywalenia go z kolejnej założonej przez siebie partii, na złość wszystkim niedobrym niewdzięcznikom, co to nie chcieli go słuchać, postanowił jeszcze im POKAZAĆ i zgłosić swą kandydaturę na urząd prezydenta Warszawy.

Karierę antysystemowca zaczął robić, wykorzystując prostą zależność matematyczną. Jeżeli na sto osób, tylko jedna uzna, że Hitler był fajnym facetem, to w czterdziestomilionowym narodzie może liczyć na czterysta tysięcy zwolenników. Zauważył też, że jak się pozbiera do kupy wszelkich marzących o bezkarności dziecięcych i damskich bokserów, piratów drogowych, ćpunów spragnionych szerokiego dostępu do narkotyków, zlęknionych seksualnie onanistów próbujących wspomóc swe możliwości bronią palną, a najlepiej w ogóle przymuszeniem kobiet do docenienia swojego wielopoziomowego geniuszu erotyczno-umysłowego, najlepiej ustawowo, to ktoś tam na niego zagłosuje. No i ktoś tam zawsze głosował.

Januszowi udawało się bowiem stworzyć wokół siebie aurę człowieka sukcesu, choć niewiele na to wskazywało. Początkowo nie był w stanie skończyć żadnej uczelni, a studiował prawo, matematykę, socjologię, psychologię. Twierdzi, że był wydalany za działalność opozycyjną, ale szczerze wątpię. Może za pierwszym razem…? Po prostu niezbyt mi się w głowie mieści, że z rzekomym wilczym biletem przyjmowali go na coraz to nowe uczelnie. Ponoć ktoś tam się za nim wstawił i mógł dokończyć eksternistycznie filozofię. Za komuny, czyli za pełną darmochę, którą tak pogardzał. Najwidoczniej jak Janusz coś dostać gratis, to nie jest lewactwo, a jak kto inny dostać bezpłatną naukę, no to oczywiście jest: lewactwo, komuna i faszyzm! Pozostałych kierunków nigdy nie ukończył, no, ale Janusz grał w szachy i brydża – i to na wysokim poziomie, więc prócz tego, że był bogaty z domu, zaczął na siebie zarabiać, potem politykować i w końcu, jak już się zrobił znany, to i udało mu się ułożyć legendę miejską o swej mitycznej wiedzy. Co wierniejsi wyznawcy wierzyli, że prócz wyżej wymienionych, był także autorytetem z ekonomii, historii i z wszystkiego ogólnie. W dodatku ćwiczył boks i strzelanie. Na swoim, dziaderskim poziomie oczywiście, ale wystarczyło, by wzbudzić zachwyt co bardziej sfrustrowanej młodzieży.

Kury – Śmierdzi mi z ust.

Gwałtu! Rety! Co się stało?! Dlaczego Janusz Korwin-Mikke stracił fanów? Miejsce w Sejmie przegrał z KOBIETĄ, a przecież tak „fajnie i błyskotliwie” się z nich naśmiewał, podobnie jak z homoseksualistów, niepełnosprawnych, ubogich, a tu go nie chcą w żadnym, najbardziej nawet szowinistycznym i homofobicznym klubie! Może dlatego, że zniedołężniał co nieco, a może z innych przyczyn. Wkrótce nikt o nim nie będzie pamiętać, może ktoś tam wspomni osobliwe widowisko, śpiącego w parlamentarnej ławie z otwartą gębą starca, nie bardzo kojarząc nazwisko, może jakiś młody brydżysta trafi na jego podręcznik…, kto wie…?

Zanim to nastąpi, Janusz próbuje dawać rozpaczliwe znaki, że żyje. Nie ma go w Sejmie, więc nie ma też i w telewizji, ale znalazł sposób. Poszedł do mieszkającego w Polsce mongolskiego streamera, by przez internet uraczyć nas jakąś nową mądrością. Zaciekawiło mnie to i nie zawiodłem się! Pytany, czy jest w stanie wskazać kobietę, która wpłynęła na losy świata, odparł, że nie. Streamer chciał pomóc starszemu panu, więc dopytał – a Maria Curie-Skłodowska? – JKM odparł niezrażony – A co ona takiego zrobiła?! Odkryła jeden z pierwiastków kontynuując pracę męża, nawiasem mówiąc także – na co streamer ponoć uśmiechnął się i wrócił taktownie do szachów, bo taka była konwencja rozmowy, znaczy się, przy partyjce. Wisienkę jednak zostawię na koniec. Jak myślicie, co Janusz mógł odpowiedzieć na pytanie, czy to normalne, że mąż jest starszy o 12 lat od żony? Odpowiedź po krótkim przerywniku muzycznym.

Voo Voo – Ja żyję.

„Dziewczyna jest trochę za stara. Normalnie facet mający 40 lat powinien mieć 20 lat młodszą dziewczynę (…). Przecież małżeństwo rówieśnicze, to jakaś tragedia. Jeżeli mamy rówieśnicze małżeństwo, to się musi rozpaść, bo potem on ma już lat 50, ona 50, on jest w pełni sił jeszcze seksualnych, a ona już nie….”

Janusz Korwin Mikke.

Myślę, że najlepszą odpowiedzią będą słowa poety:

Nie martw się Janusz
Jednak poroniłam
Nie będzie nas więcej
Jeszcze nie tym razem
To nie twe doskonałe lędźwie
Spartaczyły sprawę
To mój schorowany uterus
Winien jest
Ach proszę Janusz
Nie zakładaj gumki
Słyszałeś co mówił dzisiaj
Ojciec Święty
Nie zasilaj grona kondoniarzy
Wmuszaj mi co wieczór
Władczą wilgoć swą
Spójrz pod piątką ósemka Paździorów
Pod dziewiątką dwunastka Bachledów
A wokół triumfalne karaluchy
Obtańcowują drobnym kłusem
Dziatwę twą
Och Janusz jedź na całość
Na urwanym filmie
Jakoś se poradzimy
Choćby i w trzydziestkę
Zobacz karaluchy też sobie jakoś radzą
A przynajmniej nie frasują się na zaś

Tymon Tymański, Kury.

Od siebie dodam jedynie: Nie martw się Janusz. To z pewnością nie dlatego, że zasypiasz w miejscach publicznych z otwartą gębą i czasem coś ci pocieknie z ust, nie chciała cię żadna równolatka. Na pewno też twoja natura upośledzonego neandertalczyka niewiele tu miała do rzeczy. Nie ma to jak liczyć na 20 lat młodszą utrzymankę, która uzna, że warto się przemęczyć tych parę lat, aż odwalisz kitę i pozostawisz spadek – w końcu nawet, jak nie wyjdzie, to na pocieszenie pozostaną alimenty.